Atatürkçü, laik, cumhuriyetçi, demokrat bir Türkiye’nin yılmaz savunucusu, devrimci, hep emekten yana olan, araştıran ve sorgulayan gazeteci Uğur Mumcu, 24 Ocak 1993 günü otomobiline konan bir bomba ile inandığı değerler uğruna öldürüldü.
“Türkiye’de terörün hedefi kim olabilir” sorusuna, akla gelebilecek ilk yanıtın, ne olması gerektiğini sokaktaki simitçi bile biliyordu. Ama, en önemli varlık nedenlerinden biri, vatandaşının yaşam hakkını korumak olan devlet, Uğur Mumcu’nun öldürüldüğü günlerde, sorunun yanıtını bile bile, kimi kez “Kendisi koruma istemedi” O, terörün hedefi değildi ki!…” diyerek savunmaya çalıştı kendisini.
Cinayetten sonra başlatılan soruşturma ise, sözcüğün tam anlamıyla, bir “hüzün verici gariplikler silsilesi” olarak sürdü. Her biri, Mumcu’nun “yakın dostu” olduğunu ileri süren siyasi sorumlular, vicdanlarının sesine kulak tıkayarak, ya birer birer sahneden çekildi, ya da her şeyi” unutkanlıkla sakat insan belleğinin” hünerine terk etti.
(Kitabın Girişinden)
